Mijn uitgangspunt in mijn pianolessen, met name bij kinderen, is: heeft de leerling in deze 30 minuten gelachen?
Daar meet ik aan of de les waardevol is geweest.
En dan niet lachen omdat ik een grapje maak. Nee, tijdens het spelen. Heeft het kind oprecht plezier?
De Amerikaanse bassist Victor Wooden wees mij daar jaren geleden op in een TedTalk. Hij zegt:
"Een kind dat luchtgitaar speelt, speelt met een lach op z'n gezicht. Geef 'm zijn eerste muziekles en de lach verdwijnt."
Pijnlijke rake woorden. Ik ging er op letten. En inderdaad. Kinderen zijn geconcentreerd toonladders aan het oefenen, zwoegen op de noten en de vingerzettingen.
Al jaren gaf ik les. En altijd met dezelfde methode. En dat was ook goed. Ze leerden noten lezen, akkoorden en alles wat nodig is om een pianist te worden.
Maar ze lachten niet. Dat was een pijnlijk inzicht.
Ik ben het helemaal anders gaan doen. Mijn leerlingen wisten niet wat er gebeurde. Soms heb ik lessen waarin de piano niet eens wordt aangeraakt omdat we gewoon muziek maken. We zingen. We improviseren. Ik leer ze liedjes zonder noten.
En ze lachen. We hebben lol. De 30 minuten vliegen nu voorbij: "oh, is dit het einde van de les al?"
En natuurlijk gebruik ik ook nog steeds de methodes die ik al gebruikte, maar op een totaal andere manier.
Doe je zelf een plezier en bekijk deze TedTalk van Victor Wooden.
Muzikale groet,
Jelle Roosen
